Paski strój ludowy, który od wieków nie zmieniał wyglądu, wyróźnia się wyjątkowym pięknem. Tradycyjny, uroczysty strój wraz z biżuterią przenoszone są z pokolenia na pokolenie i świadczą o wielkiej miłości mieszkańców Pagu do swojego dziedzictwa kulturowo-historycznego. Płaskorzeźba z motywem Najświętszej Marii Panny, patronki mieszkańców wyspy, ubranej w tradycyjny strój, która znajduje się w lunecie nad portalem kościoła parafialnego świadczy, że strój ten pochodzi z przełomu gotyku i renesansu. Kobiecy strój składa się z bluzki, spódnicy i fartucha. Bluzkę, składającą się z dwóch części połączonych w talii: górnej (opleća) i dolnej (stana), nosi się jako bieliznę pod wełnianą spódnicą. Otwór z przodu od szyji do pasa zdobiony jest drobną koronką. Na bluzkę ubiera się krótki płaszczyk z długimi rękawami, tak żeby było widać tylko przednią część, rękawy i specjalnie zdobione miejsca na bluzce. Spódnica, uszyta z płótna lnianego miejscowej produkcji, w zależności od pory roku, okazji i gustu, wykonana jest w kolorze - czerwonym, żółtym, zielonym, brązowym... Ona również składa się z dwóch części – gorsetu i spódnicy - połączonych w talii. Całą szerokością ma liczne pionowe fałdy, a na 30 - 40 cm od krawędzi, udekorowanej cieńką taśemką (pasaman), znajduje się fałda pozioma (soc). Jedwabny fartuch (travesa lub traversa) osłania caly przód spódnicy, prawie do krawędzi. W przeszłości spódnica i fartuch były przepasywane paskiem, do którego była wkladana jedwabna chusta (facol). Kobiety z Pagu na nogach noszą skarpetki w kolorze spódnicy (kalcete) oraz płytkie buty (gondolete), a na głowie delikatną, cienką, bawełnianą chustę (pokrivaca) zdobioną koronką zwaną teg. Chustę przypina się do włosów dekoracyjnymi, filigranowymi wsówkami.Spacerując ulicami miasta Pag, można spotkać starsze kobiety ubrane w krótkie czarne spódnice i czarne bluzki, a zimą ogarnięte czarną chustą. Częściami tego codziennego, ale i odświętnego stroju są bluzka, spódnica (fuštan), fartuch (traversa) i kurteczka (jaketin). Odświętną wersje stroju, wykonaną z lepszego materiału, dodatkowo ozdabia naszyjnik z filigranowych srebrnych lub pozłacanych korali (peruzini) oraz kolczyki z trzema filigranowymi wisiorkami w kształcie gruszki lub kuleczki (rocini od tri perle).
Męski strój odświętny składa się z białej lnianej koszuli, białych spodni (brageše), kamizelki (krožat) oraz płaszcza wełnianego (kaparan). W pasie wiążą jedwabną chustę (facol), na głowę zakładają mały czerwony czepek, na nogach są skarpetki (kalcete) i buty (postole). Mieszkańców wyspy najlepiej zabezpieczał wartościowy i piękny, lecz dziś już raczej zapomniany element stroju ludowego – kaban - szeroki płaszcz z kapucą, ozdobiony niebieską lub czerwoną podszewką. Wyjątkowy strój regionalny z Pagu znany jest w całej Europie, a chusta pokrivaca, teg oraz koronka z Pagu to chronione dobra kultury Republiki Chorwacji i noszą oznakę Oryginalnie chorwackie.
Powszechnie znana i ceniona koronka z Pagu, to unikalna ręczna robótka pracowitych i sprawnych rąk kobiet z miasta Pag. Ręce, które tworzą to wspaniałe dzieło splątanych nici, to ręce matek i babć, które zawsze starannie myły ręce żeby przypadkiem nie zbrudzić koronki, ręce które w trudnych chwilach utrzymywały rodzinę i dzieci opuszczające miasto żeby sie kształcić.Dziś w Pagu nie ma rodziny która by nie miała koronki oprawionej i wyeksponowanej w swoim domu i z dumą pokazują ją każdemu kto do nich zawita, równocześnie strzeżąc ja pilnie dla przyszłych pokoleń. Historię o początkach koronki w mieście Pag można rozpocząć pod lunetą kościoła parafialnego w Pagu, gdzie na płaskorzeźbie widać lud z wyspy pod ochroną Matki Boskiej.Praca rzeźbiarza z XV wieku (przypisywana Petrowi Berciciowi, współpracownikowi Jurja Dalmatinca) pokazuje stylizowane ubranie z charakterystycznym kobiecym nakryciem głowy. Włosy przykrywa płócienna chusta, ułożona w charakterystyczny sposób (pokrivaca), której krawędzie zdobi pierwotna koronka. Przednią część bluzki płóciennej oraz chusty zdobi koronka o nazwie teg (teg = żeńska robótka ręczna). Teg z Pagu to kombinacja technik haftu i pierwotnej koronki na płótnie z motywem geometrycznym. Koronka z Pagu byla szyta w klasztorze sióstr benedyktynek, gdzie zakonnice uczyły swoje wychowanki tej sztuki. Kolekcję którą od ponad 150 lat kolekcjonują siostry zakonne z Pagu, Ministerstwo kultury Republiki Chorwacji uznało za dobro kulturowe Chorwacji.
Przez założenie szkoły dla hafciarek w 1906. koronka staje się samodzielnym przedmiotem dekoracyjnym „koronka z Pagu“, serwetka, ozdoba na szatach liturgicznych, chusteczkach i częściach ubrania. Szkoła została założona przez Frane Budaka, ówczesnego burmistrza miasta Pag, a pierwszą nauczycielką była Nilla Rakamarić, która wykształcenie pedagogiczne zdobyła we Wiedniu. W tym okresie koronka była wystawiana we Wiedniu, Paryżu, Londynie, Nowym Jorku i często była nagradzana. Szkoła dla hafciarek działała bez przerwy do II wojny światowej, później z mniejszymi lub wiekszymi przerwami, a od 1994. działa w ramach szkoły średniej im. Bartula Kašića. Oprócz szkoły, ważna rolę w ochronie koronki ma Towarzystwo hafciarek Pagu „Frane Budak“. Do wykonania koronki, potrzebujemy mniejszej, półokrągłej twardej poduszki, szablon, igłę, białe nici oraz spokojnych i zawsze czystych rąk. Tradycję wykonywania koronki kobiety z Pagu utrzymały wykonując ozdoby na odzieży, a następnie również samodzielne przedmioty dekoracyjne. Wcześniej nie było szablonów do owej koronki, a sposób jej wykonywania przenoszono z pokolenia na pokolenie ustnie i w praktyce.Od 2009 r. sztuka wykonywania koronki w Pagu, w Lepoglawie i na wyspie Hvar została wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Taniec folklorystyczny Tanac zaistniał w drugiej połowie 19 wieku. Po drugiej wojnie światowej pan Zvonko Usmiani według opowiadań i pokazów starszych mieszkańców odżywia dotąd prawie zapomniane zwyczaje miasta Pag. Członkowie stowarzyszenia kultury i sztuki Družina ubrani w tradycyjne, odświętne stroje ludowe wykonują Tanac przy okazji różnych wydarzeń folklorystycznych, podczas karnawału i innych uroczystości. Tanac akompaniuje instrument “mišnice” lub “mih” (rodzaj dud) wykonany z owczej lub koziej skóry z rurką do wdmuchiwania powietrza oraz instrumentu dvojnice znajdującego się na dnie.
Paška robinja (Niewolnica z Pagu) to dramat ludowy pierwszy raz opublikowany w czasopiśmie Zora Dalmatinska w 1846 r. Tradycyjnie wykonywany jest podczas karnawału. Akcja dramatu rozgrywa się w czasach najazdów tureckich, właściwie związana jest z bitwą na polu Krbava. Turcy wzięli do niewoli córke bana Vlaska. Jej narzeczony, syn bana Derenčina, szuka jej po rynkach miejskich gdzie Turcy sprzedają niewolników. Po znalezieniu jej, przedstawia się jako kupiec chcący ja kupić. Pomimo faktu, że dramat ten nie pochodzi oryginalnie z Pagu, mieszkańcy wyspy przyjęli go jako swój i przez wieki stał się nieodłączną częścią ich tradycji kulturowej.
Tradycyjny zimowy karnawał to kulturowo-rozrywkowy program który jednoczy wszystkich mieszkanców wyspy Pag. Zaczyna się w pierwszą sobotę po święcie Trzech Króli, a kończy się w Środę Popielcową na początku Wielkiego Postu. W tym okresie, w każdą sobotę odbywają się bale maskowe (socji), a na ostatnie trzy dni karnawału wydarzenie przenosi się na główny rynek (pijaca), wraz z oficjalnym przekazywaniem kluczy miasta oraz tradycyjnym tańcem (paško kolo) do muzyki Šime Dešpalja, zadarskiego kompozytora. Imprezę karnawałową uzupełniają członkowie stowarzyszenia kultury i sztuki Družina ze swoim występem folklorystycznym oraz wykonaniem przedstawienia ludowego “Niewolnica z Pagu”.Miasto Pag może się pochwalić również letnim karnawałem, który, jako karnawał z najdłuższą tradycją odbywa się w ostatni weekend lipca od 1959.
